“Huzur İslam'da” Dediler… Ama Gerçek Öyle Değilmiş | Cemaat, Para ve Hayal Kırıklığı

Bize küçükken hep aynı şeyleri söylediler:
"Televizyon günah", "makyaj haram", "kız çocukları okutulmaz", "huzur İslam’da."
Ve biz, sorgulamadan inandık. Ailelerimiz de inandı. Okumadık, sormadık, sadece uyduk.

Ama büyüyüp gerçeklerle karşılaşınca anladık ki, bu sözlerin çoğu sadece bize söylenmiş. Söyleyenlerin çoğu ise arka planda başka bir hayat sürüyormuş.

Ben bir medresede okudum. Hocaların dizinin dibinde büyüdüm. Ama bir gün hocamın evine gittiğimde, gardırobun içine gizlenmiş bir televizyon gördüm. Şaşırmadım desem yalan olur. Bize “günah” dedikleri şey, onların evinde gizli gizli izleniyordu.

Ama daha beteri var.
Bize yıllarca “kız çocukları okuyamaz, üniversite zinaya sürükler” denildi. Annem, babam bu sözlere inanarak beni okutmamıştı. Sonra ne mi oldu? O sözleri söyleyenlerin kendi kızları gizli gizli okudu. Şu an diplomalı, devlet kurumlarında çalışan, yurtdışına giden o çocuklar… Biz ise hâlâ o sözlerin yüküyle mücadele ediyoruz.

Bugün dönüp baktığımda, cemaatlerin samimiyetini sorguluyorum.
İstesem şimdi çarşafa girerim, makyajı bırakırım, birkaç “Allah rızası” söylemiyle cemaat kurar, bir senede sarayda yaşarım.
Çünkü artık bu işin bir matematiği var: Duygulara dokun, güven kazan, bağış topla. Hepsi bu.
Ben bunları bizzat yakın çevremde gördüm.
Kurslara, vakıflara, yardım derneklerine “Allah rızası” diyerek gönderilen paraların nerelere gittiğini, kimlerin nasıl yaşadığını gördüm.

Cemaatler artık liderlerini kaybetti.
Geriye ticaret kaldı.
Bağış adı altında para toplayan yapılar, lüks içinde yaşayan kişiler…
Huzurdan bahsedenler, huzuru başkalarının cebinde aramaya başladı.
Ve biz, hâlâ "sabret" denilerek oyalanıyoruz.

Bir zamanlar "cemaat" deyince akla maneviyat gelirdi. Şimdi akla gelen tek şey: Para.

Ben artık okuyorum. Ama geç kaldım.
Belki zamanında kendi yolumu çizebilseydim, bugün hiçbir şeye muhtaç olmazdım. Ama bizi korkuttular.
"Yanarsın" dediler.
"Zina edersin" dediler.
Kendi kızlarına bunu demediler.
Bizim hayatlarımızla oynadılar.
Ve ne yazık ki ailelerimiz de buna ortak oldu, farkında olmadan.

Bugün hâlâ sosyal medyada görüyorum:
Tesettürle açılan sayfalar, bağış kampanyaları, dini sohbet adı altında kurulan sistemler…
Ama perde arkasını bilen biri olarak söylüyorum:
Hepsi bir döngü.
İnanç değil, imaj önemli.
Allah değil, para konuşuyor artık.

Ben bu yazıyı kimseye saldırmak için değil, sadece bir ses olmak için yazıyorum.
Birilerinin susturduğu, bastırdığı, korkuttuğu o nesilden biri olarak…
Yeter artık.
Yeni nesiller kandırılmasın.
Din, ticaret olmasın.
Samimiyet geri gelsin.
Ve herkes gerçekten Allah için yaşasın.